چند باری در خیابان عشق دزدیدم...
از صف اتوبوس
از لب جویی
که چون رگ
با سرشتِ کوچه داغِ بلندِ گیجِ اخم اندود قاطی بود !
از سه کنج آن سکوی خیسِ حوضِ مسجد جامع!
لای هیئت های عاشورا !
توی قبرستان !
همان سالی که بابا رفت !!
چند باری در خیابان عشق دزدیدم
پاسبانها را بگو:
آری...
من همیشه بی هراس از باغ ممنوعه سیب میچیدم.
کنار پنجره های امید
روبروی ازدحام این شهر هیولائی
چشم انتظار کدام شهزادهء رؤیایی؟؟؟
که شاهزاده اگر اسب سپیدی داشت
فرار میکرد
از دخمه های قصر مقوائیش
و میرفت تا سرزمینی که
دیگر ، شاهزاده نباشد.
(سروش)
روزی بزرگ خواهم شد
و عکسم
شبیه عکس پدر
به سینه رنگ پریده دیوار میچسبد
روزی بزرگ خواهم شد
و مادر
به من آنطور مینگرد
که به برادرم وقتی از سربازخانه به خانه می آمد!
آنوقت
دختر همسایه
گرگ و میش غروب
خیالم را
به دفترچه رؤیایش میدوزد
و من
که قدم از تمام پنجره ها بلندتر است
آن پنجره بسته
آن پنجره همیشه بسته را
_ آهسته _
باز خواهم کرد....
(سروش)
بانوی کوچزار
تا مگر به معجزه ایی
تراوشگه چشمت به جزر بنشیند دریاوار
قصه میگویم
اگرچه از دیروزها، هنوز میگویم:
(( در ابتدا فقط خدا بود
و عشق....
بعد .... پنجره ها و گلدانها
در حجم عظیمی از دوست داشتن
بجای هم مردند !!!
دیوارها و زندانها
بعد از کلاغ ها و کرکس ها بوجود آمد
و مردان بدون عشق
که بیهوده کوچه های کودکی را
بدنبال گمشده ایی مرور میکردند
و با ثبت اولین پرنده به دیوار غارها
اولین جرم سیاسی آغاز شد !!! ))
بانو ....
قصه را بگذار در بکارت ایلاتی چشمانت
با من بگو
حرمت دست حنا زده ات را
کدام نا نجیب شکست
کدام کس
پیالهء پیش کشی دوغ تو را
به زمین زد و رفت
بانو....
با مردان بدون عشق چه میکنی ؟؟؟
بانوی چشمه ها....
بانوی کوزه ها....
بانوی کوچزار....
گیسوان اسطوره ایی ات را بریده اند
و دیگر
به مهربانی دستان تو نیز
هیچ اعتمادی نیست.......
( سروش)